اثربخشی آموزش راهبردهای رفتاری بر میزان خودکارآمدی اجتماعی، عاطفی، تحصیلی و خواندن دانش آموزان دارای ناتوانی یادگیری

این پژوهش به منظور بررسی تأثیر آموزش راهبردهای رفتاری بر میزان خودکارآمدی اجتماعی، عاطفی، تحصیلی و خواندن کودکان دارای ناتوانی یادگیری انجام شد. روش انجام پژوهش به شیوه شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. در این پژوهش از روش نمونه گیری در دسترس استفاده شد. این پژوهش بر روی ۳۰ نفر از دانش آموزان دختر و پسر مراجعه کننده به مرکز ناتوانی های یادگیری شهر اصفهان انجام گردید. این گروه پس از تأیید گروه تشخیصی ۱۵ نفر به طور تصادفی در گروه آزمایش و ۱۵ نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه سنجش خودکارآمدی کودکان، آزمون وکسلر، آزمون های خواندن، بیان نوشتاری و ریاضی بود. گروه آزمایش به مدت ۱۰ جلسه طی ۱۰ هفته متوالی تحت آموزش راهبردهای رفتاری در خصوص افزایش خودکارآمدی (برمبنای دستیابی به معیار عملکرد متناسب، استفاده از تجربه های جانشین، متقاعدسازی کلامی و برانگیختگی بهینه فیزیولوژیکی) قرار گرفتند. به منظور بررسی تفاوت های بین دو گروه، از تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج حاکی از آن بود که آموزش راهبردهای رفتاری قادر است به طور معناداری به دانش آموزان دارای ناتوانی یادگیری در راستای افزایش خودکارآمدی عمومی، خودکارآمدی تحصیلی و خودکارآمدی اجتماعی و نیز خودکارآمدی هیجانی کمک نماید؛ اما مداخله بر خودکارآمدی خواندن گروه آزمایش تأثیر معناداری نشان نداد. با توجه به اینکه علاوه بر مشکل تحصیلی، دانش­آموزان مبتلا به ناتوانی یادگیری از لحاظ اجتماعی آمار بالاتری از افسردگی، تنهایی و عزت نفس پایین را تجربه می کنند با انجام مداخله فوق می توان به ارتقاء سطح بهداشت روانی آنان کمک نمود.